Het verhaal van Laura: “Als ik niet om hulp vraag, hebben mijn kinderen er last van. En ik dus ook”

“Ik ben gestopt met tellen toen ik achttien was; tegen die tijd was ik al meer dan veertig keer verhuisd”, vertelt Laura. Van haar biologische ouders weet ze vrijwel niets, maar met haar oma van moeders kant kon ze goed opschieten.

Geen geld voor leuke dingen

Laura wordt binnenkort veertig jaar en moet veel moeite doen om de eindjes aan elkaar te knopen.  Ze heeft een uitkering, want door haar borderline en autisme is het vrijwel onmogelijk een baan te krijgen. “Ik ben helemaal niet dom. Ik ben pittig, weet wat ik moet zeggen”, geeft ze aan. “Maar zodra ik een sollicitatiegesprek heb, klap ik dicht. Alleen daarom al word ik niet aangenomen. Helaas zien ze niet wat ik wél kan.”

Laura heeft vijf kinderen tussen de twee en veertien jaar oud. Geen van de drie vaders betalen kinderalimentatie: twee van hen zijn zelfs helemaal uit beeld. “Ik sta er dus helemaal alleen voor”, legt Laura uit. “En dat is niet alleen ontzettend zwaar omdat het zo druk is, maar ook omdat ik het geld niet over heb. We kunnen geen leuke dingen doen die geld kosten. Soms staat het huilen me nader dan het lachen.” 

Het is een uitdaging om met haar uitkering alle rekeningen te betalen en boodschappen te doen, maar toch heeft Laura geen schulden. “Ik ben sinds een jaar schuldenvrij”, zegt ze trots.

Hulp van Stichting Leergeld

Toen Laura zwanger was van de tweede, hoorde ze voor het eerst over Stichting Leergeld. Deze stichting helpt kinderen (tussen de 4 en 18 jaar) uit gezinnen die krap bij kas zitten. Laura: “De oudste ging toen al naar school. Stichting Leergeld zorgde ervoor dat hij een rugtas kreeg met een broodtrommel en beker.” De stichting is nu, jaren later, nog steeds betrokken bij de kinderen van Laura. Zo heeft de oudste inmiddels een laptop en telefoon waarmee het voor school aan de slag kan, hebben de kinderen een fiets en krijgen ze voor hun verjaardag een verjaardagsbox met onder meer cadeautjes, slingers en een traktatie voor op school.

De stichting betaalt ook de vrijwillige bijdrages waar de scholen van de kinderen om vragen. Laura: “Ik snap dat scholen een vrijwillige bijdrage willen voor bijvoorbeeld schoolreisjes, maar ik kan het geld niet missen. Als ik moet kiezen tussen school betalen of fruit kopen, is de keus makkelijk.”  

Ga niet afwachten

Laura is blij dat Stichting Leergeld er voor hen is. “Zonder de stichting waren we verhongerd”, verzucht ze. “Door hen kunnen mijn kinderen gewoon meedoen.” Ze raadt andere ouders aan om ook de stap te zetten als het niet lukt om spullen te kopen voor school en vrijwillige bijdrages te betalen. Laura: “Als je de drempel te hoog vindt om direct bij Stichting Leergeld aan de bel te trekken, ga dan eerst naar de directeur van de school, of de intern begeleider. Een school heeft vaak best wat mogelijkheden. 

Of zoek naar lotgenoten op social media; vind mensen met soortgelijke verhalen. Maar ga niet afwachten.” Voor Laura was er geen drempel om contact te zoeken met Stichting Leergeld. Laura: “Ik voelde en voel nog steeds geen schaamte, want ik doe het voor mijn kinderen. Als ik niet om hulp vraag, hebben mijn kinderen er last van, en ik dus ook.”

*Laura is een verzonnen naam. De echte naam is bekend bij de redactie.